Soneto en cinco lenguas
Esta mañana, publiqué este soneto en cuatro lenguas; con un pequeño añadido, ya son cinco. Y hay que reconocerlo, comparativamente la musicalidad se la lleva el italiano.
Tiempo requeriré a la luna quieta,
mústiga i en plor vestal que prega muda,
per mantenere fiamma dolce e nuda
si a diana en fin se acerca mi saeta.
No quiero aún que diana a ley someta
viaxe da vida, á vez fermosa e ruda.
Imploraré a bella vestal que acuda
lume á dar, chama aínda máis completa.
Taules que sobrepassen la tempesta,
hilos que aún más tiempo urdan y tejan,
puentes que me arriben a las riberas.
Telar con prendas nuevas en mi cesta,
fuochi sacri nella mia anima dejan
más días, horas, tuyas compañeras,
dans un accord de mon coeur avec la vie
qui sur nous, nouvelle, plain, elle sera venue,
dándonos más jornadas venideras.
Y duraderas.
Publicado (aunque sólo eran cuatro lenguas) en el libro «Castilla, este canto es tu canto»